Eilandhopping Titicacameer

Om 06.15 uur gaat de wekker alweer... ja ja ... hard werken hoor zo´n vakantie!

Snel douchen, aankleden en die hutkoffer weer naar beneden slepen. Heb mijn "dagtas" gepakt en kan de rest achterlaten in het hotel voor morgenavond. Mooi. Dan zinkt de boot ook niet hahahah.

Nog even snel een kopje koffie achterover gegooid, wat boterhammen voor onderweg gesmeerd en dan wachten op de "pick up". Ze zouden er rond 07.30 uur zijn..... wat natuurlijk weer 08.20 uur wordt. Ze waren me vergeten... nou lekker dan!

Snel met de auto naar de "port" en nog wat laatste aankopen doen voor de gastfamilie (bakolie en melk in blik) en hup de boot in. De rest zit allemaal al netjes te wachten en er is nog 1 plaatsje vrij... de mijne dus. Yep we kunnen!

De "kapitein" geeft gas en we varen het Titicacameer op. We hebben ongeveer 1,5 uur te gaan voor we bij drijvende rieteilanden van Uros zijn. De ondergrond van de eilanden bestaat volledig uit totara-riet en liggen geankerd met een grote stok diep in de bodem gestoken. Maar aangezien het natuurlijk langzaam wegrot, wordt er steeds een nieuwe dikke laag riet, haaks op elkaar, bovenop gelegd. Eigenlijk is alles op het eiland van riet. De hutjes, boten, uitkijktorens, schooltje .... alles.

In het midden van een van de eilanden waar we aan "land" gaan, ligt in het midden een soort bank (opgerold riet met een deken erover heen). Daar krijgen we door de president van het eiland een korte uitleg van hoe een eiland gebouwd wordt. Per eiland wonen ongeveer 7 a 8 families. Mocht er ooit ruzie ontstaan die niet op te lossen valt.... snijden ze dat gedeelte van het eiland gewoon los. Kijk das nou eens handig hahahaha.

Ook worden er meteen de "kraampjes" uitgestald en kunnen we na de uitleg rondkijken en shoppen!

De mensen wonen/leven hier vrijwillig om twee redenen. De eerste is omdat ze "vrij" willen zijn en ten tweede ... alles is gratis. Geen stress, geen belastingen etc. Ze hebben wel sinds 5 jaar geleden zonnepanelen van de regering gekregen dus kunnen ze zich prima onderhouden. Radio luisteren, verlichting etc.

Ik krijg het lichtelijk benauwd als ik in de hutjes naar binnen kijk en me bedenk hoe ik daar vanacht moet slapen :0(

Dan is er de mogelijk om de "straat" over te steken op een rieten vlot aangeduwd door een bewoner met een lange stok die hij steeds heen en weer beweegt. Kost wel 5 soles maar vooruit! Er springen ook nog 2 kinderen op en die gaan zingen voor ons onderweg. "Vader Jacob" in alle talen van de aanwezigen. Japans, Frans, Deens (Engels), Uruguays (Spaans) .... nee helaas niet in het Nederlands hahaha.

Aan de overkant kunnen we bij een andere familie binnen koekeloeren en dan weer de boot in naar het eiland Amantani.

Oh gelukkig we overnachten hier en niet op het drijvende riet. Oke... dat scheelt alweer hahahaha. Tis wel een beetje frisjes ivm de wind die hier flink waait. En ik heb geen slaapzak bij me deze keer... dus ik hoop niet dat het nog verder afkoelt!

Maar het duurt nog even voor we bij het eiland zijn... want de motor stopt er mee en dus dobberen we rond op het meer.... voor ongeveer 1,5 uur! Het bootje is niet zo groot en de golven worden steeds ruwer. We kunnen niet met de deining mee gaan ....dus een aantal worden lichtelijk zeeziek :0)

Maar dan komt er hulp van een andere boot. Accu wordt overgeheveld ... en ja we kunnen weer!

Eenmaal aangekomen staan de "gastfamilies", dwz de dames, ons al op te wachten in afwachting van wie bij wie slaapt. Ja we worden volgens een rechtvaardig systeem ingedeeld. De opbrengsten hiervan worden nl. in 1 pot gedaan en komen ten goede aan de ontwikkeling van het eiland. Het wordt dus bijvoorbeeld gebruikt voor schoolspullen, landbouwwerktuigen etc.

De meesten aanwezigen zijn in setjes behalve Alana, Joilee (chineesje) en ikke dus we besluiten ook een setje te gaan vormen. Maar de mensen die zeeziek zijn worden als eerste ingedeeld... incluis Joilee... onder aan het eiland. Blijf ik over met Alana en 2 Spanjaarden, Ruben en Alvaro en de rest ... wij mogen fijn een stukje heuvelop waarts! En dat stukje valt dus vies tegen :0(

Het Titicacameer is ontstaan door vroegere verschuivingen van de aardplaten. Een gedeelte van de Pacific Ocean is daardoor omringd door opgestuwde aardkorst (bergen) ... et voila het Titicacameer! Het zout dat in het meer zat is via de bergen naar beneden gestroomd.... richting Uyuni .... en zo ontstond dus het zoutmeer in Uyuni! Maar goed, het is het hoogst gelegen meer ter wereld...nl. op 3900 meter. En das nou net niet mijn sterkste hoogte hahahah.

Het stukje dat we omhoog moeten is misschien maar 150 meter... maar daar doen we dus dik een uur over. En ik heb honger!!! Alana heeft het er ook moeilijk mee dus lopen wij als twee oude dametjes op ons gemak naar boven. Ruben is al vooruit gegaan om te kijken of het nog ver is. En hij zegt met een big smile dat we er bijna zijn.

Krijg onderweg nog cocabladeren aangeboden. Ach misschien helpt het... een paar in je mond stoppen en aan de binnenkant van je wang kauwen en het sap doorslikken. Na een minuutje of 10 wordt je tong dan doof en loop je als een klipgeit naar boven! Blehhhhh.... echt niet... het smaakt voor geen meter, zo bitter en spuug het dan ook al na een seconde of 40 uit. Gatverdamme wat is dat smerig! In de thee gaat het nog maar zo "droog" pruimen... Nee!!!

Eindelijk zijn we dan boven. Geloof dat wij het hoogte huisje hebben van allemaal. De man van Bariana (Secundivo) staat ons al op te wachten en heet ons welkom. Hijg puf puf... Buenos Dias... hijg hijg hijg!

Alana en ik krijgen een grote kamer met 4 bedden en de jongens krijgen de kleine 2 persoonskamer. Gelukkig liggen er per bed 3 dekens en een sprei op... dus als het nog kouder wordt kan ik die nog inpikken!

Secundivo heeft voor ons allemaal een gorro (een traditionele door Bariana gebreide muts). Voor als we het koud krijgen!

Dan eindelijk lunch. Het is 16.00 uur! Vooraf een versgemaakte Quina soep (soort couscous) met groenten en daarna rijst met een aardappel en groenten. Hmmmm dat gaat er prima in. Voel me meteen een stuk beter hahaha.

Het diner is om 19.00 uur ... pffff. moet ik nog even niet aan denken nu ... maar tot die tijd kunnen we naar de tempel bovenop de berg wandelen, nee dank je, of we kunnen naar het "basketbal alias voetbalplein" een klein stukje naar beneden. Het laatste ajb hahahah. Zaklamp mee want het wordt al donker en dan gaan de mannen gezellig een potje voetballen. Tenminste degene die lucht hebben!

Alana en ik duiken een "cafetaria" in en drinken een lekker warm bakkie leut. Alana komt uit Parijs dus kan ik weer lekker mijn frans ophalen!

Als het echt donker is komt Bariana ons weer halen om te melden dat het diner klaar is. Pfff... weet niet of ik dat al wegkrijg hahaha

Weer lekkere verse soep... deze keer mais... en gevolgd door rijst, aardappels en een ommelet deze keer. Ook prima te doen. Tja gewoon eten wat de pot schaft! Daarna tijd om de kadootjes te overhandigen en Bariana is zo blij als een kind ermee. Het zijn zulke schatjes!

Nog een kopje cocathee na en dan is het om 20.15 uur partytime! Wat?? Ja we gaan naar de disco. Bariana komt tevoorschijn met traditionele kleding voor ons allemaal. De heren krijgen een poncho aangereikt en Alana en ik worden in een wit geborduurde blouse en 2 gekleurde plooirokken gehezen. Centuur eromheen gebonden (oefff... net iets te strak) en nog een zwarte stola erover heen. Zo als dat niet schattig en sexy is ... met mijn broek en fleece er nog onderaan hahahaha.

Weer het paadje af, maar gelukkig is dit maar 5 minuten afdalen van ons huisje vandaan. De rest moet deze keer dus helemaal omhooglopen. Ja we blijven niet aan de gang hahahaha.

Achter een deurtje is de disco. Een olielamp wordt opgehangen, biertjes worden geopend en de band (een paar locals in poncho met muts, fluit en pauken) begint traditionel muziek te spelen. Bariana pakt een van de jongens bij de handen en dansen maar. Gelukkig duurt een nummer maar 5 minuten per keer en is het steeds hetzelfde pasje... armen heen en weer bewegen en af en toe een half rondje om elkaar heen draaien. Maar met al die extra kleding aan.... weegt ongeveer 2 kilo... krijgen we het toch al snel heel erg warm. Tijd voor een cerveza. Alana en ik delen er wel eentje want het zijn grote flessen deze keer hahahaha. Onze gids..heeft er al een paar achter zijn kiezen ..... voordat hij gaat delen. Het 1e rondje gaat goed. Bij elke nationaliteit weet hij hoe het "proosten" heet. Cheers! Salut! Tjin Tin! Maar bij het 3e rondje haakt iedereen af.... en maakt hij met zijn bierglas een virtueel rondje en proost dan op zichzelf hahahahaha.

Beetje bij beetje komt de rest van de groep, ook allemaal verkleed en al, naar de disco en is het een dolle boel. We dansen tot een uurtje of 23.00 uur en gaan als laatste naar huis terug. Ooohhhh en ik ben zo moe hahahahha.

Weer het paadje (met zaklamp) omhoog klauteren, de kleding uittrekken en nog even snel een toilet pitstop (op zich een schoon toilet maar zonder licht en toiletpapier en de deur kan niet dicht... en je moet weer met een emmertje de pot schoonspoelen... in de kou!) en dan hup onder de dekens. Hmmm... trek er nog maar 2 van het andere bed af. Tis echt koud! Wordt nu wel een beetje lastig om erin te komen... maar ja ik lig.

Als het goed is worden we morgen gewekt door Secundivo dus we hoeven geen wekker te zetten!

Trusten boys... trusten Alana...