Tierra del Fuego & aan boord van de Akademic Ioffe

Oh gelukkig t is 06.45 uur we mogen eruit... wat een rot bed was dit zeg. Hoop echt wel dat t bed aan boord breder is en met minder vering... :0)

Snel naar beneden om te ontbijten want om 08.30 uur moeten we weer verzamelen bij Hotel Albatros voor onze excursie naar het National Park Tierra del Fuego.

Wauw ons fantastische ontbijt bestaat uit: stukjes oud stokbrood en droge toast, jam, vieze suikercroissantjes, iets geels dat voor jus d´orange moet doorgaan, koffie en thee. Nou daar worden we blij van zo ´s ochtends vroeg ... maar niet heus. Gelukkig hebben we nog ergens een appel in de tas!

Op naar Hotel Albatros.... langs de haven. De boot zien we nog steeds niet... wel dat de bus weer eens te laat is. Om 9.15 uur kunnen we dan eindelijk van start. Latijns Amerika heeft niet echt de tijd uitgevonden!

Hmmm we zitten al met 2 Nederlanders in de bus.. Henk & Bart. Henk is te doen, maar Bart kan straks wel eens over boord gaan denk ik :0)... trouwens alle anderen die meezijn zitten ook op onze boot. De eerste 11 kennen we dus al.... :0)

We bezoeken een aantal uitzichtspunten en maken wandelingen langs het meer. Komen zo meer te weten over de historie van het park, de "vuurbomen" waar het naar vernoemd is, de oude indianen, zien mooie ganzen waarvan het vrouwtje voor de verandering eens mooi is (gele voeten), veel peatbogs (oude gletsjer stukken die nu helemaal begroeid zijn en steeds nieuwe vegetatie op oude wat een raar gezicht geeft... (en t riekt een bietje vies!), drassige ondergrond hier en daar en dan gaan we naar het "postkantoor". Daar kunnen we nl. een pinguin Fin del Mundo stempel halen in ons paspoort (ja ja ... we doen ons best er veel te verzamelen)en een kaartje van het einde van de wereld sturen! Raar idee trouwens... en dat terwijl we maar ongeveer 50 meter van de grens van Chili af zitten.

Hier staat ook het bord waarop staat aangegeven dat de Panamericano (nr 3)hier officieel stopt (of begint... ligt eraan hoe je het bekijkt). De Panam begint helemaal bovenin Alaska en loopt helemaal door naar beneden (Noord Amerika - Panama - Zuid Amerika) ... naar tierra del fuego! Foto stop dus!

Het postkantoor heeft ook als enige de vlag van vuurland aan de gevel hangen. Een witte albatros kruist de vlag en boven de ene vleugel staan 3 witte sterren (het zuiderkruis), onder is de vlag oranje (het vuur) en boven is de vlag blauw (de lucht).

Dan weer de bus in terug naar Ushuaia. Snel een broodje eten (pizzandwich.... zit tussen pizza en broodje in), want we krijgen nu toch wel honger. Onderweg de appel gedeeld met Kath... maar das toch net ietsjes te weinig :0)

Pfff... de kriebels beginnen nu toch wel te komen... weet niet of het opwinding of spanning is. Zie aan Kath dat zij toch ook wel een beetje zenuwachtig wordt. Gelukkig maar :0)

Snel nog even een internet cafe zoeken om jullie een laatste mailtje te sturen... je weet maar nooit. Al die boten die zo makkelijk om gaan.. misschien zijn wij wel de volgende.... 3x scheepsrecht is het toch!

Snel nog een laatste fleece pulli en bodywarmer aangeschaft. Krijgt t nl. toch een beetje fris en nu kan het nog. Vind t ook zo sneu om zo´n lief zeehondje van zijn jas te beroven :0)

Brr... die knoop in mijn maag wordt steeds erger... waar ben ik aan begonnen. Weet de kapitein echt wel waar al die ijsbergen liggen, gaan we niet om ergens op de Drake Passage, waarom wilde ik eigenlijk ook alweer naar dat koude "mars" uitziende continent. Pinguins zijn ook dichterbij te bekijken.... pffff bibanca waar begin je aan! Hhaaahah het snoetje van Kath is ook een beetje gestresst. Oh oh oh wat moet dat worden met ons!

Rond 16.00 uur mogen we dan de bus in. Ons aangemeld bij Marcus en dan kunnen we eindelijk rond 16.20 richting de douane. Er zijn altijd mensen die te laat zijn.... en gelukkig was ik het deze keer niet. Helpt niet echt voor die knoop moet ik zeggen... de andere bus is al weg... en deze met de Nederlanders (inmiddels al 6) blijft staan... is dat een teken?

Uh douane zei ik toch? Een x-ray die niet aan staat en een lopende band die het niet doet... daarna weer met zijn allen de bus in om vervolgens 50 meter verder weer uit te stappen. En daar ligt ie dan. De Akademic Ioffe.... van dichtbij is ie gelukkig toch iets groter dan van ver af. Die zenuwenknoop verandert nu toch langzaam in opwinding!

We mogen de loopplank op en meteen binnen op dek 3 in de corridor krijgen we te horen dat de Dutch meisjes in suite 608 zitten. Suite??! We zijn ge-up-grade zonder dat we het wisten. Oh paspoort inleveren en dan op naar dek 6. Tja das dan weer iets minder al die trappen naar boven, maar vooruit. Das goed voor de billen moeten we maar denken. Nu maar duimen dat de zee rustig blijft, want het is wel warm in dat trappengat. En die laatste trap naar dek 6 is echt steil!

Wauw we hebben inderdaad een suite voor onszelf met eigen badkamer die we niet hoeven te delen met iemand anders. Als we nu dus "zeeziek" worden .... hoeven we de pot niet te delen hahhahaa.. overal hangen dan ook kostzakjes... voor het geval je de pot NIET haalt! Verder hebben we twee bedden met elk 2 lades, een sofa, een bureau, een echt raam (geen patrijspoort) met gordijnen, twee kledingkasten vol hangertjes en nog eentje met de reddingsvesten. Niet geheel onbelangrijk. En boven je bed hangt het affice met wat te doen bij een emergency. S kijken .. wij moeten naar lifeboat 2, trap af naar dek 5 en dan links.. oftewel bakboord! Goed onthouden Kath hahahaha.

Oh waar is de sleutel van de deur? Straks maar even vragen...iedereen kan hier zo in en uit.

Om 17.30 uur worden we in de diningroom verwach met zijn allen voor een korte briefing over de lifejackets etc. Oke ... dat klinkt meteen serieus.. we zijn nog niet eens onderweg en er wordt al gesproken over reddingsvesten en lifeboats oefeningen. We staan dan ook met zijn allen vol verwachting te kijken naar de modeshow met 2 verschillende reddingsvesten, hoe deze om moeten en wat er van je verwacht wordt als het zover is. Zoveel mogelijk warme kleding aan, eventuele medicijnen meenemen, je meest kostbare bezittingen (als je dat nodig vindt), je reddingsvest, je aanmelden bij de crew bij de deur en verzamelen bij je lifeboat aan de juist kant van het schip. Uh.. bakboord inderdaad! Oh en of we er rekening mee willen houden dat er nog voor het diner .... een oefening aankomt. Veel plezier nog met t ontdekken van de boot hahaha.

Terug naar de kamer om ons te installeren voor zover dat gaat... gewoon alles in de lades stoppen geloof ik en niet teveel losse dingen overal neerzetten.. je weet maar nooit (dank je wel voor de tip Peet!) en oh ja goed oppassen met alle drempels en verhoginkjes in de badkamer. Daar kun je je tenen echt lelijk tegen stoten en breken (hè Peet). De koffer feeën komen straks tijdens het diner de koffers van de gang halen en dan heb je meer ruimte in je kamer en kun je er ook niet over vallen :0)

Dan gaat de boot varen.. en is rond 18.00 uur en we vliegen naar het bovendek (nr. 7) om Ushuaia gedag te zeggen. Joehoe.... de reis is nu echt begonnen. De kapitein blaast de hoorn een paar keer ... en we zijn onderweg door het Beagle Kanaal naar Antartica. Tenminste.. eerst nog 2 volle dagen die stomme Drake Passage over.

Peeeeeeeeeeeeeeppppphhh, peeeeeeeeeppphhhh, oh shit de hoorn wordt 7x kort geblazen en 1x lang... dat betekent een lifeboat drill. Hup snel naar onze suite, al onze warme kleding aan, reddingsvest uit de kast en naar dek 5 naar de lifeboat. Bianca present, Kath present... etc etc. Nou daar staan we dan als een stelletje malloten met onze reddingsvesten aan. Haahhahaha volgens mij ligt de crew iedere keer in een deuk als ze ons dit voor de eerste keer zien doen. Maar netjes binnen de 15 minuten... volgende keer moet dat sneller kunnen. Volgende keer?

Weer terug in onze suite.. roept ene Maggie op een vreselijke Amerikaanse kinderkamp manier door de intercom dat over 10 minuten, dus om 19.30 uur het buffet geopend is in the dining room. Of we ons willen melden! Dat gaat toch niet elke dag zo hè.... anders ga jij ook per ongeluk expres over boord :0)

Leo de Kock (de chefkok) heeft o.a. voor onze Bea gekookt en hij heeft dan ook een heerlijk buffet en overheerlijke tomatensoep voor ons klaargemaakt. We schuiven aan tafel bij Nick en Phil en storten ons op t eten.

Wauw dat ziet er echt super uit ... en t smaakt fantastisch. Elke dag krijgen we een menu met 4 hoofdgerechten om uit te kiezen..... 1-0 voor Leo! Flesje wijn erbij.. ja lekker Scotty. Nee hoeft geen sticker met kamernummer op... deze gaat de ochtend toch niet halen hahahaha.

Dan kunnen we na het diner meteen de kamer uit rechtsaf.. hal door, links af corridor door ... en aan t einde de bar in. Wel weer opletten voor al die stomme drempels halverwege!

Wijn is op inmiddels (duhh) dus gaan we over op de Quilmes. En we hebben een lol met zijn allen in de bar. Iedereen is uitgelaten en vol van de komende trip.

We hadden te horen gekregen dat de groep waarschijnlijk voornamelijk uit Amerikanen zouden bestaan, een paar Ozzie en Kiwi´s en de leeftijd m.n. tussen de 40 en 50+ zou zitten. Nou niet dus. We hebben een ontzettende leuke jonge groep waarvan de gemiddelde leeftijd 28 is. De crew weet niet wat ze meemaken en maken hun borst vast nat.... dat worden lange dagen en nachten hahahahah....

De crew is trouwens een heel indrukwekkend zooitje bij elkaar. In de bar hangen allemaal CV´s van hen en mijn mond zakt steeds verder open van verbazing over de ervaring die ze hebben en wat ze al gedaan hebben en voor doctoraals behaald hebben. Dit is errug goed voor de zenuwen, want met hen voel ik me nu superveilig aan boord.

Inmiddels is het half 2 geworden en begint de boot toch al iets meer te bewegen... hmmm tijd om maar naar bed te gaan. De Drake Passage staat erom bekend errug ruw te kunnen zijn. Hier komen de Atlantic en Pacific Ocean dan ook bij elkaar. East meets West zeg maar .... en dat is nog nooit goed gegaan hahaahaha. Volgens mij zijn we, aan de bewegingen te voelen nu inderdaad het kanaal uit en morgenochtend worden we om 08.00 uur voor het ontbijt verwacht. Uitslapen is er hier niet bij. Oke... fijn al die trappen op ... we besluiten toch nog even via het dek te gaan, dus loop ik vast vooruit om mijn fleece te halen. Ben ik eenmaal in de kamer... krijg ik de deur niet meer open. En zoveel heb ik nu toch echt nog niet gedronken. Enfin... Kath komt later ... krijgt m ook niet open....Nick en Phil proberen het ook nog... nix.. Kath probeert iemand te vinden... maar iedereen ligt natuurlijk al heel verstandig op bed... dan maar naar de brug.. kapitein uit bed... iemand anders van de russische crew dan... ja gelukkig. Hij rommelt met een paar sleutels en dan vliegt de deur zo open. Kijkt ons aan van: "vrouwen" en gaat weer terug naar zijn kooi. Nou ja... dat begint goed de eerste avond aan boord.

Laat de deur maar open, of nee doe er een stukje karton tussen... we willen er wel uit kunnen morgen ahahhaha....

Poging om te slapen. We liggen paralel aan elkaar in de cabine, maar omdat de boot steeds meer gaat schommelen en niet alleen van links naar rechts, maar ook van voor naar achter... lig ik de ene keer met mijn hoofd tegen de wand gedrukt en vervolgens zak ik weer helemaal naar beneden met mijn voeten tegen de achterkant van t bed. En Kath gaat precies andersom. Zo kunnen we toch niet slapen! Of wel .....??